Bootcamp
Waar ik je wil mee nemen is een gedachte die in mijn voorbije jaren tientallen keren opnieuw werkelijkheid werd… Midden in de bergen ontpopte telkens een verhaal dat nooit vergeten wordt, dat gekluisterd ligt in de kloven, tegen de hellingen, omklemd door de toppen.
Bergen, ik mis ze zo.
Hoe komt het dat ik me omringd door die grote reuzen, zo rustig, comfortabel, zo intens gelukkig voel ?
Eén ding is zeker : ik hou van die intense sportbeleving die mijn lichaam dwingt die reus te trotseren. De top die ik absoluut wil bereiken, de voldoening die de berg geeft als ik mijn doel heb bereikt. De ervaring om na een moeilijke, lastige urenlange klim het kruis, naast mij te zien staan, is uniek. Ik heb niets nodig in de bergen. Ik hoef geen luxe, ik hoef geen bed in een vijfsterrenhotel, met zwembad, ontbijtbuffet, of 4 gangen menu. Ik kan dankbaar zijn met een matras in een rijtje van 10 naast elkaar, nog 10 erboven, en nog 10 de overkant.
De sfeer die in de hut heerst, de gezapige gesprekken die talen en landen overstijgen, de warmte en de vriendelijkheid van de wandelaars, de gastvrijheid van de huttenwaard, de stevige maaltijd die verdeeld wordt over de tafels heen, de serene stilte die in acht wordt genomen eens de klok 22u heeft geslaan, het geritsel van de rugzakken en de kledij in de slaapzaal, de koplampen die proberen de weg te vinden naar de juiste matras, de laddertjes die soms gevaarlijk worden eens een Oostenrijker een grote pint teveel heeft gedronken,…..
Ik ben vrij van mijn mobieltje, want er is toch geen bereik. Niet dat ik in de westerse wereld last heb van een behoefte aan veel schermtijd (integendeel), maar ik dien werk-gerelateerd wel continu mijn mails te checken, berichten te beantwoorden, chats te versturen, waardoor dat ding, veel meer dan het me lief is, in mijn handen vertoeft.
Wel, wat voel ik me verlost dat ik in de bergen niet bereikbaar ben. Die verlatenheid is zo zeldzaam in ons hedendaagse drukke leven waarin je door de mails, berichtjes, chats, whatsapp altijd bereikbaar bent en nooit alleen kan zijn.
Het contrast is groot. Tussen die besneeuwde toppen en rotsen die soms zelfs een maanlandschap evenaren, ben je altijd alleen. Alleen met 2, maar toch alleen. Je moet het zelf doen. Je moet alleen die berg op. Ook is al er een vriend, compagnon, groep mee, jij moet je alleen met je voeten, benen, rug, lichaam over die top krijgen. Je stapt in lijn en hebt nauwelijks gesprekken tijdens de tocht. Je bent op jezelf aangewezen. Je leert hieruit. Nergens ben je dichter met jezelf dan hier. Ook al vliegen alle gedachten voorbij en werkt zo een bergtocht wel mediterend, toch ben je niet bewust bezig met jezelf. Verleden, heden en toekomst,… elk deel van het leven passeert de revue.
Als je er niet bent geweest, dan raad ik je aan om ooit eens te gaan….
Vanaf dan wil je er elk jaar heen.
Wil jij die ervaring ook beleven ? Wil je meer weten ? Heb je interesse om dit ook mee te maken ? zin om deel te nemen ? Dan is het nu jouw moment!
De data voor 2022 zijn nog niet gekend.
Heb jij interesse en wil je op de hoogte gehouden worden van de nieuwe data, klik hier.
Meer info? eva@puur-eva.be
