Met diepe ontgoocheling en veel spijt heb ik ons allereerste Bootcamp noodgedwongen moeten annuleren... Belgen zijn sinds vorige week niet welkom in Zwitserland....
Maar uitstel is geen afstel. Eind september gaan we er weer voor !!
lees in gedachten mee hoe het er aan toe zou zijn gegaan.....
Aan de vooravond van... wat een fantastische bootcamp het zou geworden zijn.
Gedachten vliegen naar de inpaklijst die al jaar en dag in mijn hoofd zit, klaar om afgepunt te worden.
Normaal heb ik nu alles verzameld, geordend, meer dan eens in-en uit-geladen omdat de stapel net iets te hoog boven mijn hoofd uitkwam dan naar wens, de laatste nuttige, misschien wel overbodige prulletjes in de kop van de trekrugzak gestopt, maar toch voet bij stuk gehouden om ze mee te zeulen, omdat ze net dat tikkeltje meerwaarde geven aan het hele berg-gebeuren.
Ik denk dan maar aan aanmaakblokjes, aansteker, een kaars, een theeketeltje met bedhoeïne-thee, stevia (omdat suiker nu echt niet in mijn voedingsstijl past), nootjes, een flesje wijn, verschillende soorten kaas (je kent die wel, die zo in één pak mooi naast elkaar zitten gesorteerd in dunne plakjes van het merk Leerdammer - zacht, mild, en de sterkere variant), aperitieftoastjes (de meergranen-versie weliswaar), ravioli, pestosaus, granola, koffie, notenrepen, stevig donker brood, wat fruit, en als er nog wat plaats over was ging de pot yoghurt ook nog mee).
Ook de waterfilter ontbrak niet, je weet maar nooit dat onze voorraad leeg raakt door een lek... Het is trouwens al meermaals gebeurd dat we water hebben moeten opvangen van een stromend bergriviertje omdat de berghut nog lang niet in zicht was en we al meer dan anderhalf uur door onze watervoorraad zaten. En in deze Covid-tijden is zelfvoorzienendheid meer dan nodig.
Met heimwee tik ik nu de versie uit, die normaal zich in werkelijkheid had voorgedaan. De gedachte van het gasflesje met de vuur-dop schiet plots door mijn hoofd. Dat was het laatste wat ik mocht vergeten. Meer dan eens is die gasfles onze redder in nood geweest. De kou en wind die in de avond meestal aanwakkert, doet zo een gasvuur als het ware als een essentieel onderdeel van je lichaam uitmaken. Het brengt mijn koude handen en voeten toch een beetje terug tot leven en zorgt daarnaast voor dat onbeschrijflijk gezellig "warmte-moment" hoog in de bergen, weg van de mensenwereld, weg van de drukte.
De vlammetjes die spelen in de wind, beschrijven nog het best hoe vrij ik me ginds voel, verlost van druk van buitenaf en niet belemmerd noch verhinderd door één of ander kanaal. Dààr kan je in vrijheid vertoeven, niets dat beklemming geeft, of spanning brengt. Het brengt diepe rust. Dat is toch wat een mens nodig heeft, niet ?
Kan ik het beter omschrijven dan "je geheel bevrijd voelen ?"
Als je dat ooit al eens hebt mogen ervaren, dan weet je wel wat ik bedoel. Het creëert een zee van ruimte binnenin die plaats maakt voor nieuwe dingen, nieuwe interesses, inzichten, inventiviteit en vooral vurige energie die je aanzet om nieuwe dingen te bedenken, om nieuwe ideëen te ontwikkelen en die effectief in uitvoering te brengen.
Niet meer dan eens ben ik van zo een bergtocht terug gekomen met die spirit; het idee dat hoog boven in de bergen is ontsproten, gegroeid, geleefd en overdenkend naar het dal werd meegevoerd, in uitvoering te brengen ;de drive om onmiddellijk in actie te schieten...
Dat brengt ons terug naar het dal waar ik nu in zit, of beter het platteland, het gras, de bomen, het groen, de vijver, de eenden, vogels om me heen, ver weg van de grote Reuzen, ver weg van de voor mij "ideale wereld".
Niet dat het hier zo slecht is, verre van, integendeel, het is hier ook de moeite waard. Ik kan genieten van de groene stilte om me heen, van de kikkers en padden die kwaken, van de Canadese ganzen die kwetteren, van de buizerd die boven ons heen cirkelt, van de uil die me wekt, van de zon die haar gloed op de laatste top van de boom laten spiegelen.... al hoopte ik maar dat ik nu de top van de berg kon schrijven, kon denken, kon zijn....dààr was...
diepe zucht...
dus laat me terugkeren naar dat ideale plaatje. Dat plaatje waarop in één opslag alles perfect lijkt, en ook is. De tent die netjes staat opgesteld zodat ze én van de avondzon kan genieten, als van de eerste zonnestralen in de vroege ochtend, daarnaast het gasvuurtje met er om heen ons glaasje wijn, nootjes, een homp brood en een flinke portie kaas, een kommetje met olijfolie (ik hoor je denken, waarvoor dient dat ? wel om het grove brood nog overheerlijker te laten smaken; ook ideaal om oud brood opnieuw tot leven te brengen) een theelichtje voor de sfeer nog unieker te maken, onze ski-outfit omdat het s'avonds nu eenmaal echt koud is, onze vermoeide lichamen die de rugzak van 16 kg hebben vergezeld naar de top, en onze geest die leeg is omdat hij zijn laatste rest aan gedachten heeft meegegeven aan de steile klim op het einde van de dag.
In diepe rust omgeven door de steile wanden, hoge pieken, restjes sneeuw tot bijna aan ons voeten, zitten we gekluisterd dicht bij elkaar, de warmte zoekend, en genietend van de hemelse bergrust. De avond valt, de sterren laten zich opmerken, de wind wakkert aan. Nog een laatste half uurtje genieten we van de donkere hemel die intussen bezaaid is met flikkerende sterren. Figuren die je in België nooit eerder zo helder hebt gezien. Met een laatste slokje wijn klinken we op ons en op deze magnifieke Berg-wereld.
Wees paraat in september...
tot gauw !
Eva, het berg-bokje
Comments