Ik heb de bergen nodig. Maar écht nodig hè ! Alsof ze mijn tweede adem zijn. De bergen roepen mij. Ik móet erheen, ik word erheen gedreven. Ik ben verslaafd aan die tijdloze pracht, aan de besneeuwde toppen en ruwe rotsen, aan de kracht die elke berg op zijn eigen manier uitstraalt. Hij staat er, hij is er (altijd) en hij moet beklommen en nadien weer afgedaald worden. Soms is de weg moeizaam, is het bere-lastig en ben je uitgeput en word je moedeloos als je na 9 u zwoegen nog steeds niet de berghut in zicht krijgt. Maar dat is een spiegel van het echte leven. Het leven gaat ook niet over glad ijs.
Alleen geeft deze uitputtingsslag mij meer kracht, meer moed, meer levenslust en energie als geen ander. De voldoening die een zware lastige bergwandeling of het bereiken van de top teruggeeft, is onbeschrijflijk. Ik word er intens gelukkig van.
Elke dag is anders : soms worden de pieken met dichte mist omhuld, soms priemt de ochtendzon door het raampje van de slaapzaal en dan haast je je snel om te kunnen genieten van die eerste zonnestralen op het huttenterras met een warme kop koffie in je hand. Die rust die er dan buiten heerst, in die speciale stilte die enkel in de bergen te horen is, is overweldigend, en tegelijk maakt het je nog meer stil van binnen. Woorden hoeven dan niet, want dat zou de intimiteit tussen mij en de bergen verbreken. Ik nip zachtjes aan mijn koffie alsof ik dat zwarte goedje wil koesteren omdat het op zo een grote hoogte met liefde werd klaargemaakt en de diepe warmte meegeeft. . Niets is méér rustgevend dan dat unieke moment aan het begin van de dag : het geeft je zó veel energie en kracht dat je diep vanbinnen een stroom van overweldigend enthousiasme ervaart die je de komende dag doorheen elk moment heen brengt. Méér contrast in een gevoel kan er niet zijn : diepe rust en tegelijk onmetelijke kracht en energie.
De stilte van die ochtend neemt je even mee en verzonken in gedachten tuur ik eindeloos in de verte. Niets kan die diepe rust verstoren. Hemels... en je voelt je werkelijk dichter bij de hemel op die hoogte van 3500 m. Dààr voel je nog méér de onmetelijkheid van de aanwezigheid van de hoogste toppen, dan wanneer je in een berghut zit op 1500 meter met het gerinkel van de bellen van koeien rondom je heen. Niet omdat ik de gezelligheid van de alpenweiden met koeien niet kan appreciëren, maar wel omdat de grote hoogte me veel dichter bij mezelf brengt. Dààr word ik niet gestoord, door de aardse tekens en menselijke tussenkomsten. Dat is nét de reden waarom ik het hooggebergte inruil voor de lagere varianten. Ik ben het meest in mijn nopjes als ik s'avonds, na een vermoeiende bergtocht, op een ligstoel of bank kan zetelen met een goed gevuld glas rode wijn, een door de huttenwaard zelfgemaakte kaas, en van een homp brood doppend in de olie kan genieten van dat laatste streepje zon dat achter de bergtoppen verdwijnt. Dat plaatje geeft mij een intens gelukkig gevoel, dat ik voor niets beters kan inruilen.
Ik geniet met heel weinig luxe, enkel een matrasje (al is dit eentje dat in een tent ligt - ook goed), een lakenzak, een ondergaande zon achter die hoge ruwe toppen, een warm deken, kousen aan (voor die ene keer mag dat), en liefst van al met een hemel vol sterren. Dat is het droomplaatje. De droom gedachte in deze Covid tijd. Een hunkering, een verzuchting omdat ik vrees dat het nog even kan duren vooraleer ik werkelijk in dit plaatje kan stappen.
Waar ik je wil mee nemen is een gedachte die in 2019 in september werkelijkheid werd... Mijn partner en ik zijn nog van het zotte type dat we vrijdagavond een vlucht nemen richting Genève, en vervolgens 2 u in de auto vertoeven richting Chamonix, om daar de nacht in een hotelletje door te brengen, een nog rijkelijk ontbijt mee te
pikken en dan starten met geladen rugzak vol proviand, tent, slaapzak, gasvuur, warme kledij en ons zelf. Jammer genoeg waren alle hutten al gesloten. Merkwaardig voor zo een toeristisch gebied bij uitstek. Onze hoop om zaterdagavond nog een gezellige huttensfeer en gevuld avondmaal te kunnen beleven, moest dus worden ingeruild voor een eigen kampvuur en een boterham met kaas. Als we dat vuur maar al aan kregen. September, hoog in de bergen, wordt het al snel koud. Zo was het ook deze avond. We hadden gelukkig nog een salade en een extra portie appeltaart kunnen meepikken overdag in de hut die nog open was voor een middagmaal, maar s' avonds moesten we onze plan zien te trekken. We hebben nog tot 18u gewandeld totdat we een mooie overnachtingsplek hadden gevonden, een beetje beschut door een kommetje waarin we onze tent konden opstellen. Ijverig maakten we van dit stekje ons eigen plekje. Kris verzamelde hout (voor zover dit er nog lag) en ik zorgde voor de voorbereiding van ons avondmaal. Een gasvuurtje stond klaar, kaarsjes (beschermd van de wind), een flesje rood (ja, zelfs dat sleuren we mee), enkele soorten kaas, brood, toastjes, nootjes,..Ja, je zou nu wel gaan denken dat we werkelijk restaurantje op hoog niveau houden ! In feite is dat zo wel... we houden eraan om lekker, goed, gezond en smakelijk te eten, zonder dat er astronautenvoeding aan te pas moet komen. Ik zeul liever nog een kg extra dan dat ik troep moet eten waarin ik geen zin in heb. Dus zogezegd, zo gedaan. Na enkele gasvuur-pogingen om dat vochtige hout in brand te krijgen, zijn we al een uurtje verder en ben ik intussen versteven van de kou. Nochtans heb ik mijn lang onderbroek aan (ski-outfit), onderhemdje, skikousen, warme thermische broek en pull erover heen. Een miniem vlammetje is zichtbaar maar het dooft vrijwel meteen. Na vele pogingen, en rond gehotst achter droge takken, krijgen we er eindelijk schot in de zaak.
We klinken op ons ! en op ons fantastisch uitzicht : zicht op de Mont blanc in volle herlderheid. De wind guurt intussen rondom dat coconnetje heen, ... we blijven nog even nagenieten met een glaasje wijn en zicht op de laatste blik van de Witte Reus. De Nacht start vroeg, dus ook wij kruipen al rond 21u30 onze tent binnen op zoek naar warmte. Die nacht slapen we slecht ; de wind guurt langs alle kanten ; we houden elkaar warm, maar het geluid van wind en koebellen is door elke diepe slaap te horen.
vroeg in de octend waken we met diepliggende vermoeide ogen. We denken beiden aan één behoefte : koffie. opnieuw de gas in gang brengen en al snel dampt het heerlijke vuurtje. Intussen breken we alles op om opnieuw onze tocht verder te zetten.
na die smeulende koffie met zicht op die heldere hoosgte piek van Europa kan onze dag niet stuk
Ik neem je mee naar een bijzonder unieke ervaring die ik heb beleefd vlak aan de overzijde van de Mont Blanc, meer bepaald het balkonpad van de Mont-Blanc. In 2017 nam ik mijn 3 kinderen op huttentocht mee naar de Aiguilles. Na een lange nachtrit tot in Le Tour (de avondvlucht had vertraging wegens ernstig onweer waardoor we pas ons hotelletje bereikten om 1 u snachts) begonnen we met veel moed aan de start van de 4-daagse tour.
Kommentare