Als het in België eind september nog nazomert en er in dit vlakke landsgedeelte nog een temperatuur van 22 graden wordt gehaald, breekt in de bergen de herfst aan, om niet te zeggen, zelfs de winter.
Vrijdagnamiddag klokslag 15u ontmoet ik de groep aan het dalstation van de lift Fell-Silt. De eerste sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden en zetten meteen de toon in van een winterweekend in plaats van de gehoopte zonovergoten huttentocht die eerder verwacht zou mogen worden in het meest zonnige gebied van Engelberg. Ski-kledij en getten worden aangetrokken, muts en handschoenen worden kortbij gehouden in de rugzak. Het humeur van de groep toont het enthousiasme waarmee ze de bergflanken zullen beklimmen.
Een liftcabine, die nog van voor de oorlog lijkt, laat ons zien welke authentieke sfeer hier nog heerst… Een telefoon-button dient gedurende 3 seconden te worden ingedrukt, waarna drie minuten geduld wordt gevraagd (zo staat er beschreven op de affiche) alvorens we een oude krakende stem aan de hoorn krijgen, die ons aangeeft dat we de cabine mogen instappen. Eén minuut later hangen we in de lucht… Nauwelijks plaats voor 4, met een rugzak vol winterkledij, bereiken we na een korte rit het eindstation.
Een oude vriendelijke berg-rat kijkt ons verwonderlijk en met weemoed aan, bijna luidop denkend waar we het in ons hoofd hebben gehaald om met dit weer een huttentochtweekend te plannen. Bon Courage luidt het !
Gezwind en vol spanning vormen we al snel een lijn die zigzag de paadjes omhoog trekt, nog adem genoeg voor een babbeltje tussendoor.
Langzaamaan maakt de sneeuw van het groene gras een mooi wit laagje dons. De rode-witte stippen paddenstoelen zijn al voorzien van een extra dakje. Prachtige exemplaren voor een foto. Hogerop sneeuwt het ook feller, en de wind snijdt in onze gezichten. De spraakzaamheid heeft plaats gemaakt voor diepe stilte. De stress, jachtigheid, zorgen en werk lossen als het ware op in de grootsheid van bergwereld waarin we vertoeven. De gedachten over het thuisfront verdwijnen en maken plaats voor nieuwe ideeën.
De echte bergbeleving komt naar boven. Na 600 m hoogtemeters en een kleine 2 uur stijgen is de eerste overnachtingsplaats in zicht. Een rookpluimpje geeft aan dat het haardvuur brandt en belooft alvast een warme ontvangst. Een jongeman, Andy, begroet ons hartelijk en toont de slaapzalen, de douchemogelijkheden en het “welnessraum” (het kleine vertrekje buiten 😊 )
Nadat iedereen zijn slaapplaats heeft ontdekt, klinken we op de start van ons bijzonder bergweekend in volle sneeuw, in de gezellig warme leefplaats, waar Andy intussen het avond eten klaarmaakt.
Pompoensoep gevolgd door een calorierijke Zwitserse kaas-macaroni-ovenschotel, vullen onze hongerige magen. De gezellige bergsfeer is meteen ingezet. De nodige wijn en bier passeren de revue en het echte huttenleven maakt van ieder van ons een vrolijker mens.
We sluiten de avond af met een schnaps geschonken door het “huis”.
Intussen sneeuwt het buiten volop en de eerste laag van 15 cm is een feit. Het zal een sinecure worden om met die klompen de buitentrap die intussen een ijspiste is geworden af te dalen en de slaapzaal te bereiken, zonder een ontmoeting met de grond te hebben gehad.
De volgende ochtend onthult zich in een dik wit tapijt, terwijl het blijft sneeuwen. De hut die we normaal zouden bereiken op zaterdagavond, liet weten dat de toegang onmogelijk en te gevaarlijk was omwille van de vele sneeuwval. Een alternatief plan moet plots worden bedacht. Gezien het eind september is, zijn ook alle optionele overnachtingsplaatsen gesloten. Er zit niets anders op dan Andy te vragen of hij nog een nachtje langer voor onze groep wil openhouden. Met veel plezier knikt hij bevestigend. Dat vergemakkelijkt uiteraard onze draagcapaciteit die normaal onze rug had moeten torsen. Een kleine dagrugzak volstaat. Enkel de wandelmogelijkheden zijn heel beperkt geworden : zelfs de voorziene tocht naar de Brunni hutte via de kam over… is te gevaarlijk zegt de huttenwaard. Er zit niets anders op dan eerst 700m naar beneden af te dalen en nadien weer 600 hoogtemeters te stijgen om de Brunni hut te bereiken. Zo ervaren we meteen waar de sneeuwgrens is en komen we na enkele uren in diepe verse sneeuw terecht waar Kris de bulldozer van dienst is om de eerste sporen te zetten. Alleen heeft hij er geen rekening mee gehouden dat er ook nog 4 dames mee zijn, die bijna spagaat moeten lopen om in zijn passen te stappen. Maar nog liever reuze-stappen dan telkens een nieuw spoor in die diepe sneeuw te moeten zetten.
Rond 13 u bereiken we de Brunni-hut. De meeste wandelschoenen zijn doordrongen en 4 deelnemers besluiten dan ook om via de lift naar beneden terug te keren. Een snelle taxi-verbinding met nadien opnieuw de lift omhoog komen ze al vlug terug aan in de heerlijke gemoedelijke hut van Andy.
Het andere 4-schap trotseert opnieuw de diepe sneeuw in de terugtocht. Gezien dit 4-tal geen moeite heeft, wordt besloten om toch de hoogteroute te kiezen over de kam. Er wordt wel afgesproken dat onmiddellijk wordt teruggekeerd indien het te gevaarlijk zou worden.
Net voor de kam, komen we in een heuse sneeuwstorm terecht. De wind snijdt in ons gezicht maar we stappen behoedzaam verder. De plaatjes zijn wel uniek. Een kudde van 20 steenbokken raast de bergflank op alsof het niets is. Even zijn we jaloers hoe die bokken met gemak de steile flank beklimmen. Na de kam komen we in een nog diepere sneeuw terecht. Het smalle pad, geflankeerd door een weidedraad om de diepe afgrond wat af te schermen, is op de meeste plaatsen met bijna 70 cm diepe sneeuw bedekt. Op die manier wordt het een zware lastige tocht, die nooit eerder iemand van ons heeft meegemaakt. Na uren geploeter zien we hoopvol de Chruzhutte in de verte. Nog een mooie sneeuwwandeling rond het meer brengt ons stipt om 18u in de warme hut, waar we verwelkomt worden met een warm applaus van de overige 4.
Het heerlijk hutten-eten van Andy smaakt nog zo goed ! Opnieuw wordt de avond afgesloten met een typisch Zwitsers gebruik : de schnaps wordt met een lucifer even in brand gestoken ; er wordt een koffielepeltje suiker boven gehouden waardoor dit carameliseert, en nadien wordt er koffie bij geschonken : een hemelse tractatie !
Een gevoel van samenhorigheid hoog in de bergen, wetende dat nergens anders nog hutten geopend zijn, geeft een aparte beleving. Het lichtje van de hut is het enige kunstmatige aspect in de donkere nacht.
Zondagochtend worden we getracteerd op een prachtige zonsopgang met een staalblauwe lucht. Andy brengt ons nog voor het ontbijt naar het topje van de heuvel waar de eerste zon de bergtoppen ziet oplichten. Machtig mooi.
We sluiten dit bijzondere unieke bootcamp af met een zonnige tour rond het hoogtemeer in gezelschap van de huttenhond. Eén van de deelnemers praktiseert zelfs, als afsluiter, de Puur Eva theorie met betrekking tot de aangeleerde ademhalingstechnieken en het effect van een ijsbad (de Wim Hof Methode). Paul ontdoet zich van zijn kleren en laat zich langzaam zakken in de waterbron bij de hut.
Bewonderenswaardig hoe hij het volhoudt bij een temperatuur van amper 6 graden.
Als kers op de taart, neemt Andy enkele groepsfoto’s als unieke pics ter herinnering van een 3-daagse waarbij een diepe vriendschap is ontstaan.
Het korte maar krachtige weekend heeft duidelijk ieder van ons deugd gedaan en met een warm diep intens berggevoel keren we terug naar het drukke België.
Heerlijke berggroet,
Puur Eva
En dag werd nog zo mooi!!!
Herinneringen....voor altijd!!!!!